Apocalypse

 म भाग्दै थिँए । मृत्यु लखेटदै । मेरै सृजना ब्रेन डिटेक्टर, मोसन गन्, एलियन डिटेक्टर, हो म एलियन भै सकेको थिएँ । मेरै उत्पादनले मलाई लखेट्दै थिए । मेरो सडक--- पर्खाल, क्याभिटि, नाला, अनि हवाई यान र सेनाले नदेख्ने ठाउँ भैसकेको यो पाँचौ दिन हो । पाँच दिन अघि म त्यही विधंसकको हिस्सा थिए। मैले हिंसाको बिरोध गरेँ, हिंसाको तारो बनेँ । भर्खर अमेरिकी सेना बाट बाँचेर एउटा फोहरको डंगुरमा खसेँ । म खसेकै ठाँउमा पहिल्यै तिनओटा लास बनिसकेका रहेछन् ति लासले घेरिएँ एलियन डिटेक्टरले मृत देखायो, सैनिक फर्किए, म बाँचे । म अचम्ममा परेँ मेरै उत्पादनमा समस्या रहेछ त्यही समस्याले आज मलाई बचायो । भर्खर कोडिङ इरर पनि पत्ता लाग्यो । कस्तो हुस्सु म त्यति सानो मिस्टेक गर्ने । तर त्यहि गल्तिले त हो बचाएको नत्र....

  अमेरिकामा ति सबै एलियन थिए जो सडकमा देखा पर्दथे, सैन्य परिचय बाहेकका । म संग परिचय थिएन् । म संग थियो त केवल एकसरो लुगा र लुगा माथि एप्रोन, एप्रोनमा थियो एउटा लाईभ स्ट्रिमिङ डिभाइस अनि फुड पिल्स । त्यहि फुड फुड पिल्सले बचाएको थियो बिगत पाच दिन देखि । हुन त ति फुड पिल्स भन्दा पनि मेरो भाग्यले बाच्दै थिए, साहसले बाँच्दै थिए। मेरो भाग्ने, लुक्ने, पर्खाल र भित्तामा चढ्ने शैली कुनै सुपरहिरोको भन्दा कम थिएन । टिभी बाट मैले ग्ल्यासोना झिकेकाले मेरो स्थान पत्ता लगाउन सक्दैनथ्यो कोहि । टिभीमा सयौँ बिशेषता नभएका होईन् र पनि म प्रयोग गर्न सक्दैनथेँ, सुरक्षाका लागि । त्यही टिभिको मदतले म संसारमा भैरहेको बिध्वंश नियाल्दै थिए । बिधंशकको ज्याजति हेर्दै थिए । मानव अधिकार लोप भै सकेको धेरै बर्ष भैसकेको छ रोक टोक केही को थिएन, अव त मान्छे मार्ने चरण पनि अन्तिम अन्तिम भै सकेको छ । बाँच्नेहरू जो जति पनि छन् हात हतियार सम्बन्धित काम गर्नेहरू, ति पनि सबै अमेरिकी सेनाको पहुचमा ।

  अमेरिकाले विश्व ध्वस्त गरिसकेको छ, बिश्व भरको धन त्यहाँ जम्मा गरिसकेको छ । सम्पुर्ण बहुमुल्य, अमुल्य बस्तु, स्थान सबै अमेरिकाको भैसकेको छ । ध्वस्त त भैसक्यो अब के भन्नेमा उनिहरु अध्ययन गर्दैथिए । चन्द्रमा पनि दुषित भै सकेको थियो यहि युद्धले र अन्य ग्रहमा पनि भएका सबै संभावना रूष सरकारको कब्जामा थियो । सामान्य जनता कुनै देशका पनि बाँकि थिएनन् पृथ्वीमा । संसारमा कोही ज्युँदो छ त वस म जस्तै भगुवा या धेरै समयदेखि घर भित्रै लुकेका र अमेरिकी सेना ।
अमेरिकी सेना दुई किसिमका छन् निकम्मा अर्थात ह्वाइट हार्ट र बिधंसकारी ब्लाक हार्ट । निकम्मा सेना ति हुन् जो बास्तविक अमेरिकी सेना हुन, उनिहरु भ्याए सम्म एलियनहरूलाई कभर गर्थे र अर्को ध्वंसक फौज बाट बचाउँथे । खै के फण्डा हो जुनकुनै अवस्थामा एक सैनिकले अर्को सैनिक संग दुर्व्यहार गर्दैन । बितेको पाँच दिनमा ह्वाइट हार्ट सैनिकले चार पटक मेरो ज्यान बचाएका छन् ।

 सन २१ सय चल्दै छ तर कतियौँ बर्षमा भन्ने मैले भर्खर बिर्से । पाँच दिनमा एक मुठि खाना परेको छैन पेटमा । झन्न पकेटमा भेटिएको ट्यावलेटले थाम्दैछ मलाई । कति लडेँ कति खसेँ जे होस ज्यान बच्दैछ, साहसिकता भोग्दै छु । बिज्ञानले सबै बिकास गरिसकेको छ र पनि मृत्यु लाई निकास दिन बाँकी छ । हाल मृत्युका बारेमा अध्ययन गर्न पनि छाडिसकेको छन् बैज्ञानिक साथिहरुले । मृत्यु छल्न र टार्न सकिदैन भन्ने थाहा छ र पनि टार्दै छु छल्दै छु । यस्तो पनि लाग्दैछ छिट्टै केही हुँदैछ, त्यही हेर्न म बाच्दैछु यसरी ।

 मेरो आँखाले देखेका दृष्य शब्द बन्दैनन् नत्र म अहिल्यै शब्द बनाएर कोर्थेँ । कुनै दिन कसैले मेरो भोगाई पढ्थ्यो, यो भयावह देख्थ्यो । साहसिकता देख्थ्यो, सायद फिल्म नै बनाउथ्यो । मैले देख्ने दृष्य गजबका छन् थ्रिडि फिल्म जस्तै । हुनत नांगो आँखाले थ्रिडिनै देख्छ तर मैले देख्ने भ्यू हरर फिल्ममा देखिने जस्तै थियो । देख्ने सबै दृश्य ढाँचा हल्का निरमा चोबेर बनाईएको जस्तो, सबै दृष्य निलो रंगले जिते जस्तो। दिन र रात उस्तै छ यहाको दिन हल्का निलो, रात गाढा निलो । म हरेक मोड, सेकेण्ड, पाईलामा नया दृष्य, नयाँ आवाज, नयाँ संकेतको प्रतिक्षामा हुन्छु, भनौ म मृत्युको त्रासमा हुन्छु ।

 अहिले अमेरिकामा दुई ओटा सैन्य प्रमुख छन् एउटा पुरानो अर्को नयाँ । पुरानो बाँचेकालाई बचाउन तर्फ छ नयाँ बाँचेकालाई सक्काउन तर्फ । म भर्खर खसेको ठाँउबाट उठेर निस्के तर म मुख्य सडकमै निस्कन पुँगे । मेरो भाग्य बलियो तर कति मिनेट सेकेण्डलाई; ह्वाइट हार्ट सेना छन् ह्याँ । थप केही क्षण बाँच्ने आसले सास पलायो ।
 एउटा सैनिकले भित्तामै छेकिएर बस्न भनेको थियो म त्यही उसकै रेखदेखमा आराम गर्दै थिँए, उसको रेडियोमा खबर आयो एकहुल ब्ल्याक हार्ट सैनिक त्यतै आउँदै छन् । मेरो धडकन बढ्यो, हात पाँउ काप्न लागे । उठ्नै सकेन, यस्तो अनुभव भयो मेरो अन्तिम अवस्था हो यो । अव हरेक दृष्य अलि सुस्त चल्न लागे । अगाडि चोकको मोड्मा स्लो मोसनमा म तिरै दौडिदै गरेका सैनिक देखिए । मेरो सर्वण शक्ति त्यति नै बेला नै मर्यो, आँखाले देख्दै थिए, उठ्न नसकेको ज्यान त्यही थियो । अदृष्य कुनै कुराले मलाई त्यही अठ्ठाए जस्तो; जान्दा जान्दै मृत्युलाई  स्वागत गरे जस्तो अनुभुति भयो । ब्ल्याक सेना म भन्दा तिस मिटर टाढा थिए ह्वाइट सेना मेरो वरिपरि, उनिहरु गोलिलागेको नाईकेलाई बचाउनका लागि ज्यान दिन तयार झै देखिए । म उनिहरूको नाईके जस्तो लाग्यो । मेरो मुखबाट बोलि फुस्क्यो "चला गोली" कानले सुन्न थाले अव मेरा । गोली चल्यो; एउटा सेना मर्दा एउटा थोपा रगत मेरो अनुहारमा पर्न थाल्यो । आवाज बढ्यो कतै पानि परे जस्तो टाढा कतै बिजुली चम्के जस्तो, चिर्को परे जस्तो । मेरै अगाडिको सेना पल्ट्यो । उता बाट गोली चल्यो पानिको थोपा जस्तो हावालाई चिर्दै थलथल गर्दै गोली मै तिर आँउदै थियो म त्यही गोलि हेर्दा हेर्दै लठ्ठिँए । गोली आँखाको न्युनतम दृष्टि बाट भित्र छिरेर बिलायो; त्यही बेला म झपक्क निदाएँ ।

झल्यास्स जाँगे । ज्यान पुरै थकित लाग्दै थ्यो, हात खुट्टा सेन्सलेस लागे । बाहिर गर्जन सहित पानी पर्दै थियो । झ्याल खुल्ला रहेछ केही बाछिटो अनुहारमा पनि परेको रैछ; ज्यान जाग्यो। उठेर झ्याल बन्द गरेँ । मोवाइल निकाले बिहानको चार बज्नै लागेको थियो । सपना संझिए र त्यही सपना टिपोट गर्न तिर लागेँ......


Note: रात रातै सपना पछि बिहान ४ बजे लेखेको कथा । so don't expect cosmetic ।
September 21 2013

I Am !!

Everything Virtually
Nothing in Reality !!
Some time I feel guilty,
But still I'm standing properly.
No plans to finish,
no goals to cover
No place to reach
Don't know why,
yet I feel rich....

नामेट स्मृति ।

बन्द कोठा । 
एउटा झ्याल छ त्यसबाट हतार, हतास र फोहरको गन्ध आँउछ त्यसैले खासै खोल्दिन त्यो, जान कहिँ सक्दिन ढोका खुल्ला या बन्द कुनै अर्थ छैन। सास गन्हाउछ आखिर त्यहि फाल्छु त्यहि लिन्छु पुरानै हावा औसधिको गन्ध। सयौ लाखौँ  मान्छेहरू तर आफ्नो आफु पनि होईन । छोरा छोरी नाति नातिना सबैछन् मेरै थुक हुन् तर म एक्लो सबैबाट; आफैबाट । आज मलाई देखेर चुक्क गर्ने धेरै छन् । किन गर्छन चुक्क?  के म कमजोर भैसकेछु? म सकिएकै हो ? म मक्किएकै हो? मेरो उमेर सकियो? छोराको अनुहार बिर्सन्छु, यो ठाँउको नाम बिर्सन्छु, नाति नातिना सबै बिर्सन्छु । तर पनि केहि कुरा विपनामा सम्झन्छु निद्रामा सपना देख्छु कसै गरे नमेटिने गरी स्मृति बनेर बसेका छन् । नामेट यादहरू सास संगै छुट्ने छन् ।
धेरै भएको छैन पाटे गोरू नारेको, कहिले  गोठ कहिले घरमा सारेको । आज त्यो गोरू हुँदो हो त मलाई किलो ओखलेर भाग्दा झै किलो कै मोलमा लतार्दो हो । म अव मात्र सास भै सकेछु हावा जस्तै हल्का । त्यो पनि म जस्तै बुढो भएरै बित्यो, एक छाक खानै खाईन त्यो बित्दा । गाउँ जित्थ्यो त्यसले । सबैले चिन्थे त्यसलाई पाटे भनेर, उसका तिखा सिङ, चिल्लो रौँ लामो पुच्छर र उसको गर्जन ले। गाउँले चिन्थ्यो उसलाई र मलाई  पुरा जिल्लाले चिन्थ्यो; त्यो पनि धेरै पहिले जस्तो लाग्दैन । उ पनि उमेर रहुन्जेल घोँटियो । खुवै मेहेनत गर्थ्यो। तिसमुरी पाटो ब्यान भरिमा जोत्थ्यो । म पनि कम काँ थेर ब्यान भरिमा उसकै पछि हिँडथे हलो छोपेर उसैले जति मेहेनत गर्थे । घर फर्कंदा उ खालि फर्कन्थयो म हलो जुवा कोदालो बोकेर । उ मन्द्राउँदै पुग्थ्यो म बल्लबल्ल कच्याक्क परेर । उ पनि जोत्दा गारो मानेर कत्रन्थ्यो ।
म दिन भरि घोडा चढेर टुक्रुक टुक्रुक हिँड्थे चार गाउँ चहार्थेँ। सबैले बराजु भन्थे ज्यु गर्थे । अहिले पनि घोँडाको आवाज कानमै बज्छ । कहिले दिन भर त्यही आवाजले झिँझो पनि लाउँछ । कमजोरिले बजेको कानले त्यहि सेतो लुर्के घोँडा सम्झाउँछ । उपहारमा पाएको थिँए सेतुलाई मैले। लामा मित्जुले राडि बेच्न तराई आँउदा छोडेर गएका । लामा मित्जु धेरै पहिले खसिसके, उतै लेक तिर उपचार नपाएर । घोँडा पनि खुट्टामा लागेको चोट निको नभएरै बित्यो । घोँडा खस्दा तिन दिन नुन बारेको थेँ कान्छो जन्मँदा ताका अस्ति झै लाग्छ त्यो पनि । अहिले कान्छो म संगै छ हो कि म कान्छो छोरो संग छु । संगै भएर पनि उ धेरै टाढा छ । मोबाएलमा अरू संग कुरा गर्दा बाहेक उ मेरो वरिपरि खुलेर बोलेको सुनेको छैन । बुहारी आफै खोज्देको हुँम कान्छालाई । अहिले बुहारी भित्र भित्रै बेखुस झैँ देखिन्छे अहिले ठुलै दुख परेको छ उस्लाई दुब्लाउँदै गईरहेकि छे उ। म बिरामि भएको दुखले होईन । म बिरामी उसको नजिक भएर, बिमारिको स्याहार सुसार गर्न पर्ने भएर ।
उ बेला म बम्बैमा कागज फ्याक्टरिमा काम गर्न भागेर गएको अस्ति झैँ लाग्छ । भारू साठि रूप्पे थ्यो मेरो तलव अन्तिम महिना तिर । त्यार सक्काएर गएको, दशैमा फर्केँ । फर्कदा जम्मा जम्मि नौ सय नेपाली थ्यो म संग । घरमा तिन दिन भतेर चलाँउदा पन्द्र रूप्पे एक मोहर खर्चेको थेँ, गाविस पुरैलाई चुले निम्तो थ्यो । मगर्नि कान्छीयाँ संग भतेरलाई त्यो बेला पाठो किन्दा मैले देको तिन मोहर छोडेर पाँच बिस् पैसा मागेकि थिईन "मोहर सोहर जान्दैना पाचँ बिस् देउ पाठो लैजाउ" भनेको अहिले पनि सम्झदा हास्ने गर्छु । कसैले म यसरि मनमनै कुरा सम्झेर हाँसेको देखे भने मलाई पागल भन्लान । आफ्नै बिगतका नधुमलिएका रिल पल्टाएर हेर्ने र हाँस्ने सामर्थ्य बाँकि छ बस् बिगतका रिलमै दिन बित्छ मेरो । त्यही नौ सयले अहिले छोरा, नाति, पनाति जन्माएर कान्छो, जेठो र साईलोको सप्पै जोडदा मोटामोटि नौ करोडको सम्पति पुगेको होला । त्यहि बाउ नौ सयको महत्व अहिले जति छ मेरो महत्व पनि उस्तै । अहिले जेठो मन्त्रालयमा ठुलै मान्छे छ, माईलो नौँ बर्षको उमेरमा घाँटीमा पिलो भएर खस्यो, साईलो पनि सरकारि जागिरे, कान्छो पुस्तक पसल गरेर यो वजारमा खर्च चलाएको छ, म पाल्लेको छु । सिकिस्तै हुँदा धिम धिम आँखाको घेरामा जेठो र साईलो पनि देखा पर्छन । म बुढो, अहिले तिनै नौ सय रूप्पेको एक्लै किस्सा गर्दै अरूले पागल भन्ने गरि दाँत झरेका गिँजामा टास्सेका ओँठ उक्काउदै हाँस्दै छु ।
मित्जु सारै रमाईला थे, उनको नाम के थ्यो कहिल्यै सोधिन मित्जु भन्नै राम्रो लाग्थ्यो । मित्जुले सारै गुन लगाएका छन् मलाई । लेक बाट आँउदा कहिले सिलाजित कहिले राडि पाखि कहिले कम्मल ल्याउथे । अहिले पनि उन्ले ल्याईदेको कम्मल गाउँको घरमा छ बुडिको मधुसमा राखेथेँ यता आउनु अघि । उनको जिन्दगी पनि सारै कष्टकर थ्यो जिवन पुरै लेकको अस्तित्व बचाउनमै बित्यो । उनको मात्र नभै लेकका सबैको हालत उस्तै थ्यो । भेँडा, चौँरि, घोडा, मै जिबन अड्केको, बिरालोले पाठा सारेझैँ गोठ सारिरहनु पर्ने । उन्ले ल्याईदेको भोटेकुकुरले मेरो खुबै स्याहार गर्यो । भोटेलाई पनि मैले मित्जु नै भन्थेँ कहिल्यै नराम्रो गरेन भोटे मित्जुले । बिहान डिंगा खोलेर जंगल लाईदेदेखुन घर ल्याउ सम्म कता चराउने उसैले चराउँथ्यो । चारै तिरबाट छेकेर, घर आउने समय भएपछि जम्मा पारेर घर तिर लखेट्थ्यो । पाटे गोरू जन्मिदा चितुवा बाट पाटे र उस्कि माउलाई बचायो तर आफु बाँच्न सकेन चितुवाले चिथरेरै बित्यो मेरो मित्जु । त्यसको आधा बँचेको रक्ताम्य ज्यान अहिले सम्झिदा पनि जिउ अझ धेरै काम्छ । अहिले मेरो नातिलाई हेर्दा भोटेको खुबै याद आँउछ, नाति जस्तै चरबके थ्यो भोटे म संग खेल्थ्यो । अहिले नाति संग त्यस्तै गरि लडिबुडि खेल्न मन लाग्छ तर सक्दिन बसे उठन् नसक्ने उठे बस्न नसक्ने सबै जोर्नि र हड्डी मक्कि सकेकाछन् ।
छालाले छोएको थाहा पाउन्नन अहिले तर दिमागमा बुढिले छुँदा रौँ ठाडा भएको सम्झँदा भित्र भित्रै उस्तै हुन्छ । नाकले गन्ध सुगन्ध थाहा पाउन्न अहिले तर पनि सम्झनामा गोठ, माटो, काठ घिउ मह सबैको सुगन्ध बसेको छ, मित्जुको गन्ध नाककै टुप्पोमा छ चौँरि झै गनाउँथे मित्जु, अहिले त्यो गन्ध मनपर्छ । धमिला आँखाले अहिले नदेख्लान तर उसबेलाका पहाड तराई खोला पाखा सबैको दृष्य रिल बनि चलिरहन्छन् । कानले पनि चरा चुरुङ्गि, खोला, सेतुको टाप, भोटेको भुकाई, पाटेको गर्जन अहिले पनि अनुभव गर्दछु । यसरि चल्दैछ स्वास र यो पनि छिट्टै रोकिने छ । मेरा वरिपरिका सबै राम्रा कुरा बितिसके मात्र म छुँटे अन्त्यमा । छिट्टै फेरि सेतु, भोटे, साथिभाई, मित्जु, बुढि, पाटे सबैलाई भेट्नेछु ।

बुद्ध !!(Part-2)

1St Part !!!
झम्म झम्म टाउको मा केही बोझ, भोक हो कि रिंगटा लागे जस्तो । हिजो खाना बनाउदा लागेको हातको चोटमा पनि मलम लागेजस्तै । हरेक एंगल र जोडहरूमा ग्रिज लगाएर एकछिन भिज्नलाई थाँती राखे जस्तो । सिधा माथि एडजस्ट फ्यान बाट ट्प ट्प देखिन्थ्यो घडि । घडिले दुई पच्चीस बजाउन केही सेकेण्ड बाँकी । पंखा सायदै प्रति सेकेन्ड पाँच फन्का मार्दै थियो । करिब तिस फन्का मार्दा दुई पच्चीस भयो । समयलाई अझ सुस्त गतिमा चल्दै गरेको उसले देख्दै थियो हिसाब लाउँदै थियो यही गतिमा हिड्दा धेरै समय लाग्थ्यो आफ्नो लक्ष्यमा पुग्न । कम्तीमा एक बर्ष र डेढलाख रूपैँया । अबको एक बर्ष यत्तिकै बस्नु पर्ने भयो उसलाई काठमाडौं; यसै पनि एघारको रिजल्टले जाडो महिना सम्म कुर्याउथ्यो। केही बेर शुन्यहुन खोज्दै आँखा बन्द गर्छ । मुख सुकेको, पिसाव लागेको, पेट पोलेको, घाँटी तिर केही अडके जस्तो । पिसाव फेर्ने र पानी पिउनु पर्ने माग थियो यो । ज्यानले बुझेको केही क्षणमा दिमागले पनि बुझ्यो, त्यसैले उ जुरूक्क उठ्यो । बोतल छोप्यो ढोका कुनामा पुगेर आकाश तिर फर्किदै पानि खन्यायो अनुहारमा । पानिले ड्रेसको आकासे रंगको सर्टको छाती भिजायो । पछाडि रिक्की थियो "टेक ईट ईजि डुड, फिल कुल" भन्दै बुद्धलाइ पछाडि अड्याउँदै थियो । घट घट पानि पनि पियो, स्प्राइटको निलो बोतल लेभल प्रिन्ट खुईलेको हेर्दै । अहिले फ्रेस थियो उ पिसावले पोलेकै भए पनि । पिसाब फेर्न ट्वाईलेट पुगेको बिर्सियो तर तातो पिसाब झरिरहँदा ठुलै रोगबाट बाँचेको अनुभव गर्यो; आखा चिम्लदै आनन्द भएजस्तो गर्यो । फेरी त्यही गुप्त कोठाको ढोका बाटै टाउको छिराएर भन्यो रिक्की चाउमिन खाने। रिक्की, रबि र फेरि नयाँ दुई जनाअरू थिए त्यँहा भित्र । सुसन्त र अरू निस्किसकेछन् उ पल्टेकै बेला । परिचय भयो ति नयाँ पात्रहरू संग पनि । त्यति नै बेला साउनि बम्किईन् "यि केटाहरू दिन भर चुरोट मात्र खान्छन्, भाडा तिर्नु पर्छ महिनाको पन्द्र हजार तिमीहरू चुरोटले अघाउला हाम्लाई चुरोटमा पाँच रूप्पे नाफा हुन्छ तिमीहरू बाट दिनभरमा । बुद्ध बोल्यो "साउनिलाई आज धेरै नाफा गर्दिउँला; पाँच हाफ चाउमिन बनाउनुस बफ सुकुटि हालेर ।" भित्र बाट रिक्की कराउँदै भन्यो छुचि आन्टि मासु अलि धेरै राख्नु नत्र भेज चाउमिनमा मासुभेटियो भन्नुपर्ला ।

बुद्ध अहिले फ्रेस देखिन्थ्यो, रिक्कीले सोध्यो दाज्जु ठमेल जाने? "गिद्धी भैराछ नजाँउ" बुद्धले जवाफ फर्कायो । ह्या मु* दाज्जु हल्का डो मिलाउ फिजिक्स पास भनेको मार्कसमा। खुसी हुँदै बुद्धले सोध्य कति, कसरी? मेरो टोलको दाई छ उसको ज्याक छ, पर सवजेक्ट ट्वान्टी के बक्स । "मिलाउँछ होला नि हल्का, अनि कहिले सम्म चाहिने पैसा" जिज्ञासु भएर सोध्छ बुद्ध । रिक्की: दाज्जु चिन्तानलि भोलि म भेटाईदिन्छु आफै कुरा गर । अनि काम ओरिजिनल हुन्छ ? बुद्ध सुरक्षित हुन खोज्दै सोध्छ । ह्या मु* दाज्जु त्यो दाईले यहि काम गरेर बाईक किन्यो । टोलको सबै दाईहरूलाइ उसैले पास गरायो । चाउमिन आईसकेछ; सबै आ-आफ्नो भागलिन्छन र खान सुरू गर्छन । अरू साथिहरू गफ गर्दै थिए, उ खासै अरूको गफमा कम्पनी दिने सुरमा थिएन । फेरि आज उसका ज्ञानेन्द्रिय कमजोर भए जस्ता लाग्दै थे वरिपरिको खासै ध्यान गएको थिएन। चाउमिन खाँदै बुद्ध सोँच्छ बिस हजार कसरि खोज्ने । मन मनै जुक्ति लगाँउछ आइएलटिएस, कम्पुटर कोर्स र यता उता पढने भनेर मिलाउँछु ।

दाज्जु ठमेल जाने ? रिक्कीले फेरि सोध्छ । चिन्ता कम भैसकेको हुनाले बुद्धले टाउको हल्लाउदै भन्छ म संग चार पाँच सय मात्र छ पुग्छ? रिक्कीले जवाफ फर्काउछ "मसंग टेन बक्स छ पुग्ला" ।

यति नै बेला घरको याद आँउछ बुद्धलाई । परिक्षामा फोन राख्न नपाउनाले उसले  घरमै छोडेको थियो । रिक्की संग फोन मागेर घरमा फोन गर्छ । असजिलो भएरै सबै परिक्षा राम्रो भएको र केहि दिनमा हुने ब्याकको तयारी पनि राम्रो रहेको जनायो । केहि दिनमा कम्पुटर कोर्स, आएलटिएस र अन्य खर्चको लागि पच्चीस हजार पठाउन भन्यो । परिक्षा सक्काएर घरै आईजा भन्दैथिए तर उ दशैमा आएर दुई तिन महिना घरमै बस्ने भन्दै थियो । यत्तकैमा फोन काटियो फेरि फोन लगाउन जाँगर चलेन उस्लाई । घरमा उसको धेरै बिश्वास भएकाले उसले भनेको भ्याउने सम्म घर बाट कहिलै नाई भनेनन् । त्यसैले उसलाई आफ्नो भबिष्यको भन्दा घरमा के भन्ने नै मुख्य चिन्ता थियो । जसो तसो आजको दिन बित्दै थियो र मन अलि हल्का भै सकेको थियो । घरमा पनि ढाटि सकेको थियो मिले सम्म पैसा मिलाएर बिग्रेको परिक्षा सल्टाउनु थियो । दाजुलाई ढाट्नु ठुलै कुरो थियो, फोनमै पनि उ ढाटन सक्दैनथ्यो दाईलाई । 

बिच तिर सानो प्वाल पारेको बोतल  बोतलमा आधा पानी र सो प्वालमा सानो फलामको पाताको सोलि, सोलिमा गाँजा भरेको । सोलि भन्दा माथि सानो सिन्के प्वाल । बोटलको मुखमा मुख जोडेर सिन्के प्वालमा चोर औला राख्यो अनि अगाडि सोलिमा भएको गाँजामा सलाईलेले सल्कायो, तान्यो रिक्कीले; बोतल भरि धुँवाभरियो । ख्वाक्क गर्यो र फेरि पनि अर्को पालि तान्यो । दाज्जु छिटो लि निभ्छ, भन्दै बुद्धलाई दियो बुद्धले पनि त्यसरिनै तान्यो दुई पटक मुख भरिने गरि पेट भरिने गरि । अरूले पनि ताने भर्दै सलाई कोर्दै तान्दै। केटाहरू यसलाई शुद्ध हुक्का(Water pot) भन्छन् र साईड ईफेक्ट पनि हुँदैन भन्छन त्यसैले बुद्धले चार पटक तान्यो । तर तानेको तिस सेकेन्डमै संसार स्लिम र प्लेन लाग्न थाल्यो । फोहर पनि सफा देखिन थाल्यो खस्रा भित्ता राम्रा देखिन थाले रंगहरू अझ रंगिन लाग्न थाले । हिँड्दा पनि मखमलमा हिँडे जस्तो । बसेको कुकुर उठेको कुकुर मान्छे सजिव निर्जीव वस्तु सबै राम्रा लाग्न थाले । अव उ जे देख्दा पनि मुस्कुराउन थाल्यो । आनन्द आनन्द शरिर घरमै फालेर आत्मा सवार; जमिन भन्दा लगभग डेढ मिटरमा उडिरहेको आत्मा । कसैको मतलव छैन आफ्नै पारामा ठमेल यात्रामा । ....

क्रमश.....

बुद्ध !!

अँध्यारो गल्ली, नेवारी खाजाको बास्ना, बास्ना भन्दा धेरै गन्ध । उसलाई मन पर्दैन यो सब र पनि मनपर्ने--नपर्ने कुनै ख्याल बिना उ भित्र छिर्छ । घामको प्रकाश नछिर्ने टिनको छानो हुदै भित्र पस्दा उसलाई समय अवस्था कुनै कुराको ख्याल छैन, समय बिहान साढे एघार बजेको भएपनि अँध्यारोमा भित्र राता, निला, गुलाबी र हरिया ट्युवलाईट बलेका छन् । पेन्ट नगरेका भित्ता, टिप पनि गरेको छैन र पनि बत्तीका कारण भित्ताले पनि रंगीन बाताबरणमा त्यहाँको अवस्था बास्तविकतालाई अझ प्रगाढ पारेको छ ।
उ पहिले एक पटक छिरेको थियो यो ठाँउमा, उसबेला दश मिनेट बस्न नसकि निस्केको आज उसले भुलेको छ। लोकल रक्सी, गाँजा, भुटेको/तारेको मासु, बिभिन्न प्रफ्युम र अन्य के के गन्ध या सुगन्ध आज उसलाई यतिले हल्का लागिसक्यो भनौ एक प्याग बराबर। धनी जस्ता देखिने केटा केटीहरू खुकुलो खरानी त्यान्द्रो जस्तै झुण्डेको चुरोट छोपेर मन्ध स्वरमा गफमा लिप्त छन् । उ देख्छ त्यहाँको समय मिनेटमा एकसय बिस सेकेन्डको तालमा मधुर प्रकाश, मधुर संगित र सवै त्यस्तै सुस्ततामा चलेको छ । कुनै हतार छैन त्यो ठाँउमा मानौ लामो जिन्दगीको धावन त्यही सकिन्छ सबै सांगीतिक सुस्केरामा थकाई मार्दैछन् । उ पनि बोझ बिसाउन त्यहाँ पुगेको हो । मधुर स्वरमा एउटाको मोवाइलमा ईनिग्मा एण्ड जाजको संगित बजेको छ । यो ठाँउ अन्य ठाँउ भन्दा भिन्न छ । भित्र भएका पाँच सेट टेवल कुर्चीमा तिन ओटामा जोडि छन्, एउटामा एकलराजा चियामा चुरोटको धुँवा घोलेर पिउदैछ, र अर्को टेवल खालि छ । साहु कालो तावामा फोक्सो फ्राई ओल्टाइपल्टाई पकाउँदै छ । भित्तामा भएको सानो निहुरेर छिर्नु पर्ने ढोका हुँदै भित्र छिर्छ उ ।

धुँवा-धुँवा, अध्यारो, कुहिरिमण्डल -- 
उ देख्छ रिक्की, रबि, सुसन्त र अरू पनि दुई जना । सुसन्त उठछ र अंगाल्दै भन्छ दोस्त तिमी धेरै पछि यार । रिक्की र रबि संग पनि अंगाले पछि सुसन्तले चिनाउछ उ सुलोक, उ पुकार अनि बुद्ध तिर देखाउदै भन्छ उ --- हाम्रो दाऽऽज्जु ---- "बुद्ध"-- भिऽएसको ।
दुबै आँखाका छेउ चिम्राउदै ओठमा थोरै मुस्कानको अस्थित्व ल्याउदै अल्छि पारामा हात मिलाउँछ बुद्ध; सुलोक र पुकार संग। रबिले सोध्छ दाज्जु चुरोट लिन्छौ, रिक्कीले सच्याउदै भन्छ उ बुद्ध हो बुद्ध, दाज्जु विड आउदैछ दश मिनेट मात्र ल । बुद्ध फेरी फेक मुस्कान देखाउदै भन्छ "आज गोट्टी छैन", पुरा ट्रिपमा भएको सुसन्तको हाँसो अब एकछिन नरोकिने निश्चित छ । त्यसै त उस्लाई हास्न कारण नचाहिने, त्यसमाथि बुद्धको गोट्टि खाने कुरा । बुद्ध बाहेक सबैलाई सुसन्तको हासो क्षणभरमै भाईरल बन्छ । नपिँउदै एक प्याग लागेको बुद्धलाई अर्को प्याग बराबर नसा चढ्यो । एकछिनमै हाँसो थाम्दै सुसन्त भन्छ एम्पल हान्ने? दुई प्याग रक्सीको मात बराबर मात चढेको बुद्ध केही नसोँचि हुन्छ भन्छ, फेरि सुसन्त हास्नसुरू । रिक्की जंगिदै भन्छ मु* दाज्जु के भो तँलाई? कस्ले ल्याङ गर्यॊ भन् कस्सम सिध्याईदिन्छु; तँ मु* दाज्जु जि बाहेक चुरोट पनि नपिउनेले एम्पल र गोट्टिको कुरा गर्छस? भन् दाज्जु भन् -- कस्लाई सिध्याउने कस्ले ल्याङ गर्यो -- भन् । बुद्ध ह्याङ पारामा भन्छ ---- एक्सपेल -- आजको एक्जाममा । सुसन्त खुसी भए झैँ गरि भन्छ "ठिक भो, मु* --- मैले एक्जाम नै दे छैन ब्यानै दुई स्टिक दे को -- एक्जाम । एकछिन बस साउ संग एक स्टिक ल्याँउछु, बल्ल बल्ल सुसन्त बाहिर निस्कन्छ । सबै चुपचाप बस्छन् । धेरै नबोल्ने रबि बोल्छ mf आज सबैको परिक्षा बिगर्यो । मु* खुसि हो दाज्जु तँ अव तँ एक्लो छैनस ।

तिन ओटा न्युमेरिकल सक्काउँदा चालिस मिनेट बितेको पत्तै भएन आजै उसले घडि र पर्स घरमै भुलेको । गार्डलाई समय सोध्छ; सात पैँतालिस भैसकेछ । पोहोर पनि सानो हेलचेक्र्याईंले फिजिक्सनै लागेको थियो । जुन अझै झुण्डि राखेको छ तर यसपालि त्यो पनि पास गर्नेगरि तयार थियो उ । यसपालि रेगुलर पासगर्न परिक्षाका अन्तिम दिनहरूमा खुबै मेहेनत गर्नु परेको थियो । फलस्वरुप दिईसकेका बाँकी चार ओटा परिक्षा पनि राम्रै भएको थियो । अन्तिम फिजिक्स राम्रो गर्नु थियो । +2 सक्काएर दाजुसंग एरोनोटीकल ईन्जिनियरिंग गर्न चाईना जाने भुतसवारले गर्दा धेरै दिन् देखि कतै जंङशन धाएको थिएन । उसलाई आजको परिक्षामा हतार थिएन चालिस माक्सको न्युमेरिकल बाँकी बिस जतिको थ्योरि मिलाउसक्नेमा बिस्वास भएरै मख्ख थ्यो उ । बल्ल उसले अठार माक्सको सक्काएको थियो । परिक्षामा दिईरहँदा चेक र कपिमा सिग्नेचर गर्न आउने मान्छे उस्लाई मननै पर्दैन । उसको अघिल्लो बेन्चसम्म चेक आईसकेको हुनाले कपि पल्टाएर उ तयार थियो । पछाडि बाट कसैले उस्लाई कागजको टुक्राले हान्छ, ज्यान तन्काउन दुबै हात पछाडि खुलाउदा सो कागजको चिट हातमै खस्यो, चेकरले देख्यो । ------- तिस मिनेट बितिसक्दा पनि उसले कपि फिर्ता पाएन ।
चेक फेरि कोठा भित्र पस्दै भन्छ तँ अझै यहिछस? आज बुद्धले गरेको अनुनयविनय कसैले सुनेन । चेकले थर्काएर भन्यो पुरानो दिइसकेको परिक्षामा पनि बिगार्ने मन छ ? छैनभने निस्के ।

दाज्जु फाएर हान् । ---- धेरै भैसकेको थियो गाँजा नपिएको नाक आखा मुख सबैतिरबाट धुवा निकाल्दै खोक्यो बुद्ध । दाज्जु पानि पि भन्दै रिक्कीले झट्ट ढक्कन खोलेको पानिको बोटल बुद्ध तिर दियो, बुद्धले पानि पिउनै सकेन सासफेर्न नसक्ने गरि छातीमा केही अड्के जस्तो भयो । उ त्यही पल्टयो निदाए झै गरि अनि सुस्त गतिमा भन्यो "फक् योर सेल्फ बुद्ध" ।
क्रमश.....

Part -2
Part -3 Coming soon

परिभाषा ।

जन्म रूँदै, मृत्यु रूवाउँदै ।
बिचको केहि क्षण हास्दै हसाउदै ।
यसैको नाम जिन्दगी ।

आउँदा खालि हात र जाँदा ।
बिचको केहि समय नाना बेखन्ना ।
यसैको नाम जिन्दगि ।

हिसाव सजिलो छ ।
सुरू र अन्त्य को परिणाम बरावर हुनु छ ।
रूँदै  आएको रूवादै खाली खाली हात जानु छ ।
यसैको नाम जिन्दगि ।